Charkter religii Mezopotamii

Charakter religii Mezopotamii był tradycyjny i politeistyczny, oznacza to istnienie kilku warstw wierzeń ludów osiadłych pomiędzy Tygrysem i Eufratem. Podstawowe elementy stanowiły wierzenia ludów prehistorycznych .Wierzono już wówczas w siły przyrody, nieosobowe moce tajemne, magię oraz życie pozagrobowe i dusze przodków, które próbowano zjednać ofiarami i rytuałem magicznym. Przykładem wiary ludów prehistorycznych niech będzie kult płodności związany z kultem bogini matki, wiara w znaki czy w końcu określone przedmioty(fetyszyzm).

 

Rozwój społeczeństwa i cywilizacji spowodował wytworzenie się bogów posiadających cechy ludzkie. Pojawiło się wówczas wielu bogów, którzy opiekowali się państwami, miastami a nawet konkretną dynastią. Oprócz tego istniał ogólny panteon , czyli uporządkowany, hierarchiczny zbiór bogów.

 

Kolejną grupę wierzeń wykształcili Sumerowie, następnie Akadyjczycy. Sumerowie wykształcili własną, jednolitą więź religijną widoczną w odrębnym systemie religijnym wytworzonym w miastach – państwach niezależnie od ich ustrojów. Według wierzeń Sumeryjczyków wszechświat wyłonił się z jednorodnej materii, z której pochodzą również wszystkie byty w kosmosie, nawet pierwsi bogowie, którzy stworzyli dalsze formy bytów oraz prawa nimi rządzące. Istnieje znany nam babiloński przepiękny tekst o stworzeniu świata pod tytułem „Enuma Elisz”. W tekstach religijnych znalazły zastosowanie poematy, hymny i oczywiście modlitwy ułożone wyrafinowanym językiem literackim.

 

Sumeryjczycy, a następnie Babilończycy umieli wykorzystać wiedze o człowieku

i kosmosie do rozwoju teologii (theos- bóg i logos-nauka) i mitologii (mythos -mit i logos-nauka).W mitologii sumeryjskiej pojawiają się treści dotyczące stworzenia świata i człowieka, opowieści o bohaterach, ich życiu codziennym i niebywałych czynach.
Życie religijne - Mezopotamia