Organy centralne państwa

Na czoło wśród urzędników centralnych wysunął się w XIII wieku nadworny kanclerz. Dotychczas kierował on królewską kancelarią, oraz kontrolował wychodzące z niej dokumenty. W ciągu XIII wieku kanclerskie uprawnienia ulegały rozszerzeniu bowiem wzrosła jego rola w wymiarze sprawiedliwości. W tym czasie powstał Sąd Kanclerski, którego zadaniem było rozpatrywanie spraw kierowanych do króla. U boku monarchy główną rolę odgrywała Kuria królewska. Z biegiem lat jej kompetencje zostały podzielone pomiędzy organy, które się z niej wyłoniły. Należały do nich:

• Rada Zwyczajna
• Izba Lordów
• Exchequer (najwyższy organ skarbowy oraz sąd)
• Sąd Ławy Królewskiej
• Sąd Spraw Pospolitych
• Sąd Izby Gwiaździstej.

Zakres uprawnień Rady ulegał zmianie w zależności od układów jakie występowały pomiędzy królem a możnowładztwem. Jej zasadnicza reforma miała miejsce za panowania Henryka VIII. Wówczas organ ten przyjął nazwę Tajnej Rady i stał się głównym „narzędziem” wprowadzania królewskiego absolutyzmu w państwie. W skład Rady wchodzili mianowani przez króla sekretarze stanu, którzy z czasem przekształcą się w ministrów. Do ich kompetencji należały sprawy z zakresu polityki zagranicznej i wewnętrznej.

W pierwszej połowie XIII wieku królowie powoływali do składy Wielkiej Rady obok bezpośrednich swoich wasali, także przedstawicieli rycerstwa. W 1265 r. zasiedli w niej również po raz pierwszy przedstawiciele miast i hrabstw. W tej sytuacji oznaczało to tyle, że Wielka Rada wystąpiła jako reprezentacja trzech stanów. W tym czasie ustaliła się także nazwa dla tej instytucji – parlament. Obok wiec powyżej wymienionych urzędników, głównym organem centralnym państwa angielskiego był parlament. Ostateczny kształt parlament uzyskał w XV wieku.