Kategoria tak określana w spisach ludności skupiała 3 mln osób i nie zwiększała się liczebnie. Robotnicy rolni dzielili się na trzy grupy: wyrobników, czyli np. ogrodników, chałupników, komorników itp., druga, to stali robotnicy folwarczni i trzecia służba chłopska. Ogólnie rzecz biorąc robotnicy rolni stanowili najniższą warstwę ludności wsi. Robotnicy rolni, uzależnieni od dziedzica i jego administracji albo od swego gospodarza, pozostawali w systemie zależności osobistej o charakterze patriarchalnym, co odczuwano jako pozostałość stosunków feudalno-pańszczyźnianych. Przekształcenia tych stosunków w zależność typu kapitalista – robotnik, wykluczająca zależność osobistą, rozpoczęło się na ziemiach byłego zaboru pruskiego, ale w ciągu lat międzywojennych proces ten nie tylko nie posunął się naprzód, lecz raczej nawet cofnął w wyniku kryzysu gospodarki obszarniczej. W sumie robotnicy rolni, jako całość złożona z wymienionych wyżej kategorii, nie zanotowali w okresie międzywojennym wyraźnego postępu społecznego ani gospodarczego i bytowali w warunkach, ogólnie biorąc, bardzo ciężkich.