Początki życia religijnego na terenie Mezopotamii sięgają początków cywilizacji w dolinie dwóch rzek Tygrysu i Eufratu. Ze względu na różnorodność ludów zamieszkujących w ciągu czterech tysięcy lat tereny pomiędzy wspomnianymi rzekami nie można mówić jednorodnym systemie religijnym.
Sumerowie, Akadowie, Amoryci Asyryjczycy, Chaldejczycy tworzyli klasyczne bóstwa politeistyczne, jednak obok nich istniały również systemy wierzeń mniej ważnych, które również stanowiły życie religijne tamtego terenu.
Zasięg oddziaływania wierzeń Mezopotamii promieniował na cały Bliski Wschód i przenikał do wierzeń innych ludów, które w okresie starożytnym i nie tylko penetrowały tereny Azji Mniejszej. Przykładem takiego oddziaływania jest Biblia, zawierająca wiele elementów zaczerpniętych z wierzeń ludów Mezopotamii. Jednym z takich przykładów jest mit o potopie opisywany m. in. w dziele literackim zatytułowanym „Epos o Gilgameszu”, czy opis wierzy Babel (prawdopodobny ziggurat w Babilonii).W końcu przekazanie Mojżeszowi dziesięciu przykazań na górze Synaj odzwierciedlone w historii Mezopotamii w analogicznych faktach, kiedy to władca Hammurabi otrzymał prawa od boga Szamasza.
Podstawowymi źródłami poznania religii Mezopotamii są różnorodne, choć nieliczne :
- hymny,
- pieśni religijne,
- lamentacje,
- inwokacje, zawarte w różnych dokumentach z czasów starożytnych,
- inskrypcje fundacyjne i wotywne,
- epitety,
- w końcu mity.